Λόγω της ηλικίας μου έχω βιώσει όπως είναι φυσικό, όλα τα
γεγονότα μικρά ή μεγάλα, σπουδαία ή επουσιώδη, που σημάδεψαν την ιστορία αυτού του τόπου, που είναι η πατρίδα μας. Η μνήμη μου άρχισε να καταγράφει στο σκληρό της δίσκο από τα πρώτα χρόνια της κατοχής, αφού οι Γερμανοί κυκλοφορούσαν μέσα στο σπίτι μας, έχοντας επιτάξει ένα δωμάτιο. Θυμάμαι εν τούτοις τα βράδια, τα συνθήματα που άκουγα από κάποιο ριψοκίνδυνο μακρυνό "χωνί", που προσπαθούσε να κρατήσει ψηλά το ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων. Θυμάμαι επίσης ακόμη πιο ζωηρά, την πολυαναμενόμενη απελευθέρωση με τις εκκωφαντικές κωδωνοκρουσίες των εκκλησιών, τους γενειοφόρους αντάρτες των βουνών να εισέρχονται στην πόλη τραγουδώντας "στ' άρματα στ' άρματα εμπρός στον αγώνα". Αλλά σε λίγο καιρό μετά τις χαρμόσυνες εκείνες στιγμές, δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμη το τρομερό θέαμα που αντίκρυσα βλέποντας το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη κρεμασμένο σε κάποιο φανοστάτη της κεντρικής πλατείας. Η επεισοδιακή επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου Β', εντάσσεται στα πανηγυριώτικα ενθυμήματα, μαζί με τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1946, που σφραγίστηκαν με την εσφαλμένη απόφαση του Ζαχαριάδη για αποχή από αυτές, και που αποτέλεσε τον πρόλογο για το αιματοκύλισμα του εμφυλίου πολέμου, μαζί με το περιβόητο Γ.' Ψήφισμα, και τα έκτακτα στρατοδικεία. Η ρήξη Στάλιν-Τίτο το 1948 που είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την εκδίωξη της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφορμ, αλλά και το κλείσιμο των Ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων, που έπαιξε και αυτό σοβαρό ρόλο στην ήττα των ανταρτών.
Με το τέλος του αλληλοσπαραγμού το 1949, θα νόμιζε κανείς ότι θα άρχιζε για τη χώρα μια περίοδος περισυλλογής για την ανασυγκρότησή της, από τις μεγάλες καταστροφές του πολυετούς πολέμου. Λάθος μεγάλο όπως αποδείχτηκε, γιατί οι νικητές δικαίως ή αδίκως, άρχισαν να εφαρμόζουν το δίκιο των νικητών, με τα στρατοδικεία, τις εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες στα ξερονήσια, τις δηλώσεις μετανοίας και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων! Ήταν η εποχή του χωροφύλακα!
Εδώ μπορεί να θέσει κανείς ένα σπουδαίο ερώτημα: μήπως για τη συμπεριφορά αυτή των νικητών έπαιξε αποφασιστικό ρόλο και η δήλωση του Ζαχαριάδη μετά την ήττα, ότι ο Δημοκρατικός Στρατός βάζει "τα όπλα παρά πόδας", δηλαδή ότι ο αγώνας δεν τελείωσε, αλλά μπορεί και να ξαναρχίσει; Μήπως ήταν ένα ακόμη σφάλμα του Ζαχαριάδη;
Ακολούθησε μια περίοδος δύο τριών ετών πολιτικής αστάθειας και κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων. Αρκεί να αναφέρω εδώ ότι στις εκλογές του 1950 έλαβαν μέρος 44 κόμματα! Την εποχή εκείνη εκτελέστηκαν και τέσσερις συλληφθέντες για κατασκοπεία κομμουνιστές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μπελογιάννης, παρ' όλο που ο Πρωθυπουργός Πλαστήρας είχε υποσχεθεί τη μη εκτέλεσή τους! Το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, ενώ συγχρόνως ψηφίστηκε και το νέο Σύνταγμα του 1952 που μεταξύ των άλλων απαγόρευε την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων! Ο θρίαμβος του Παπάγου με 247 από τις 300 έδρες στη Βουλή, ήρθε σαν κάτι φυσιολογικό μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1952, αφού αυτές έγιναν για πρώτη φορά με πλειοψηφικό σύστημα. Η υποτίμηση της δραχμής από τον Σπ. Μαρκεζίνη κατά 100% (το δολάριο από 15 πήγε στις 30 δραχμές), ήταν από τα πιο σπουδαία μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση του στρατάρχη Παπάγου, ο οποίος απεβίωσε το 1955, για να διοριστεί από τον βασιλιά Παύλο ο Κων. Καραμανλής ως πρωθυπουργός, ενώ την ίδια εποχή γινόταν οι γνωστοί βανδαλισμοί των Τούρκων στην Κων/πολη και τη Σμύρνη.
Στο σημείο αυτό ίσως έπρεπε και η χώρα μας να οργανώσει ένα αντίστοιχο "αυθόρμητο" πογκρόμ κατά των μουσουλμάνων της Δ. Θράκης, όχι μόνο για λόγους εκδίκησης, αλλά νομίζω ότι ήταν η μοναδική ευκαιρία για να απαλλαγούμε από αυτή τη γάγγραινα που μας ταλανίζει τόσα χρόνια.
Στη συνέχεια είχαμε την ανάδειξη της κομμουνιστικής ΕΔΑ ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές του 1958, τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, τον ανένδοτο αγώνα του Γεωργ. Παπανδρέου και τον θρίαμβό του με 53% στις εκλογές του 1964, τη δραματική αυτοεξορία στο Παρίσι του Καραμανλή με το όνομα Τριανταφυλλίδης (!), και δυστυχώς το 1967 το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, που έφερε στην πρωθυπουργία τον Παπαδόπουλο. Στη συνέχεια ακολούθησε η παιδαριώδης απόπειρα του βασιλιά Κων/νου να ανατρέψει τη δικτατορία και η φυγή του "από χωρίου εις χωρίον" όπως μετέδιδαν τα ΜΜΕ της εποχής, η κατάργηση του Παπαδόπουλου από τον "αόρατο δικτάτορα" Ιωαννίδη, η βλακώδης απόπειρα κατά του Μακαρίου, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, η μεγαλειώδης επιστροφή του Καραμανλή, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, η κατάργηση της βασιλείας μετά από δημοψήφισμα, όπου ο λαός με 70% αποδοκίμασε τις πράξεις των βασιλιάδων του. Ήταν για όλους μια αίσθηση σα να ξεκόλλησε επιτέλους μια βδέλα από την πλάτη μας, που ρουφούσε αίμα Ελληνικό.
.........................................................................................................
Όσοι είχατε την υπομονή να ρίξετε μια ματιά στα παραπάνω, ασφαλώς θα αναρωτηθήκατε γιατί έγινε όλη αυτή η ιστορική ανασκόπηση της νεώτερης ιστορίας μας. Θα σας εξηγήσω με όσο πιο απλά λόγια μπορώ το γιατί.
Πρώτα πρώτα, εμάς τους κάποιας ηλικίας ανθρώπους, μας αρέσει να αναπολούμε τα περασμένα. Προηγούνται ασφαλώς τα τελείως προσωπικά γεγονότα, με την απαραίτητη αυτοκριτική και ακολουθούν μετά τα πολιτικά, πολεμικά ή άλλα γεγονότα που ανήκουν στη μικρή ή μεγάλη ιστορία του τόπου.
Λένε ότι η ιστορία διδάσκει και προσπαθώ καιρό τώρα να καταλάβω τι έφταιξε στην πρόσφατη ιστορία μας και κατάντησε η πατρίδα μας σ' αυτά τα σημερινά χάλια. Σ' αυτό το αλαλούμ των τελευταίων τριάντα ετών τουλάχιστον, όπου τίποτα δε λειτουργεί και τίποτα καλό δε γίνεται. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται επιλεκτικά. Η διαπλοκή και η συναλλαγή βασιλεύουν παντού. Η Δικαιοσύνη, η Δημόσια Διοίκηση, η Αστυνομία, ακόμη και η Εκκλησία , έχουν διαβρωθεί μέχρι "μυελού οστέων". Οι πολιτικοί έχουν καταντήσει τα πιο αναξιόπιστα πρόσωπα στον κόσμο και το γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, αφού με τις πελατειακές σχέσεις που έχουν καλλιεργήσει τόσα χρόνια, έχουν σίγουρη την επανεκλογή τους, που είναι και το ζητούμενο γι' αυτούς. Οι μόνοι ευχαριστημένοι από την κατάσταση είναι τα χιλιάδες κομματόσκυλα που νέμονται την εξουσία, δήθεν ως διοικούντες στους εκατοντάδες κρατικούς οργανισμούς, ως σύμβουλοι και "ειδικοί σύμβουλοι", μαζί με τους δεκάδες παρατρεχάμενους βοηθούς, απομυζώντας τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού.
Η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή βασιλεύουν αυξάνοντας τα υπέρογκα κέρδη των επιχειρήσεων. Τα πανεπιστήμια έχουν αποδιοργανωθεί πλήρως, η δημόσια τάξη και ασφάλεια των πολιτών τελείως ανύπαρκτη, η γραφειοκρατία έχει γίνει η Λερναία Ύδρα που κατατρώει τα πάντα.
Το χειρότερο όμως απ' όλα είναι νομίζω η κομματικοποίηση των πάντων. Τα κόμματα έχουν εισχωρήσει σε όλους τους τομείς και έχουν διαχωρίσει τους πολίτες σε "δικούς μας" και στους άλλους. Ο υγιής συνδικαλισμός, έχει αντικατασταθεί από τον κομματικό συνδικαλισμό, που δεν ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των συνδικαλιζομένων, αλλά μόνο για τα συμφέροντα του κόμματος. Οι απεργίες των διαφόρων κλάδων πλέον, δεν έχουν ως κίνητρο τη βελτίωση των όρων εργασίας των εργαζομένων, αλλά το πώς θα βλάψουν περισσότερο τη εκάστοτε κυβέρνηση. Η δε Αντιπολίτευση, σε μόνιμη αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, ουδόλως ενδιαφέρεται για το καλό του τόπου, παρά μόνο για το πώς θα καταλάβει την εξουσία.
Και το ανήκουστο, που μόνο στην Ελλάδα πρέπει να συμβαίνει: κοινοβουλευτικά κόμματα, προτρέπουν τους οπαδούς τους να μη εφαρμόζουν το νόμο που ψήφισε η Βουλή!
Ποτέ η Ελλάδα δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά σε ανηθικότητα και ανυποληψία. Οι πολίτες αισθάνονται ανασφάλεια και ντροπή. Δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού που λένε. Δεν έχει πιο χαμηλά και το μεγάλο ερώτημα είναι το πώς θα σωθούμε και πώς θα βγούμε από το βαθύ πηγάδι που έχουμε πέσει.
Μερικοί άρχισαν να μιλάνε για εμφάνιση νέων πολιτικών κομμάτων, με άφθαρτους πολιτικούς άνδρες, σαν τον Ελευθ. Βενιζέλο, αλλά προσωπικά δεν βλέπω πουθενά στον ορίζοντα τέτοια προσωπικότητα, που θα τολμήσει να ξεκινήσει αγώνα κατά των μεγάλων συμφερόντων που κυριολεκτικά κυριαρχούν, όπως π.χ είναι τα κανάλια της TV, oι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοεργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου. Άρα, από πού μπορεί να έλθει η σωτηρία;
Άρχισαν να κυκλοφορούν ψίθυροι δειλά δειλά, ότι μόνο μια εθνική καταστροφή θα φέρει στο προσκήνιο την προσωπικότητα που είναι αναγκαία για ένα νέο ξεκίνημα. Μια προσωπικότητα που με την πλατειά συμπαράσταση του λαού, που ήδη είναι απογοητευμένος, θα κατορθώσει όχι μόνο να αντιστρέψει την πορεία προς το γκρεμό, αλλά ακόμη και με την αλλαγή του σάπιου σημερινού πολιτικού μας συστήματος, να φέρει την ποθούμενη αναγέννηση τη χώρας.
"Κούφια η ώρα που τ' ακούει", αλλά μέχρι εκεί φτάσαμε δυστυχώς! Να θέλουμε να χάσουμε το ένα μας χέρι για να σωθούμε!
