Σχετικά με τον Ροδερέρ

Επικρατεί η άποψη ότι στην περίοδο

των διακοπών, ο άνθρωποι προτι-

μούν να διαβάζουν ελαφρά αναγνώ-

σματα που δεν απαιτούν σοβαρή

κατανάλωση φαιάς ουσίας για την

κατανόησή τους. Σ΄αυτή την κατηγο-

ρία, την πρώτη θέση στη σειρά προτι-

μήσεων των αναγνωστών, κατέχουν

αναμφισβήτητα τα αστυνομικά μυθι-

στορήματα, τα λεγόμενα και noir

απλοελληνιστί!

Φέτος αποφάσισα να ξεφύγω από την

"πεπατημένη" (ο αείμνηστος Ανδρέας είχε πει κάποτε πως η

καθαρεύουσα πότε πότε μας είναι χρήσιμη!) και ασχολήθηκα

στις πολύ σύντομες διακοπές μου, με τον Ροδερέρ! Ίσως ανα-
ρωτηθείτε ποιος είναι αυτός ο τύπος; Είναι ο κεντρικός ήρωας

του βιβλίου "Σχετικά με τον Ροδερέρ" του Αργεντινού συγγρα-

φέα Γκιγέρμο Μαρτίνες, γνωστού στην Ελλάδα, από την περι-

σινή επιτυχία "Η Ακολουθία της Οξφόρδης", που φέτος θα δού-

με και σε ταινία.

Ήξερα περίπου το περιεχόμενο του βιβλίου, από τις βιβλιοπαρουσιά-

σεις των εφημερίδων. Είναι η ιστορία δύο νέων και ευφυεστάτων

παιδιών επάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Ο ένας, που είναι ο

αφηγητής, ανήκει στην κατηγορία των ευφυών που απορροφούν

αμέσως σαν σφουγγάρι ότι τους προσφέρεται ως γνώση, με ταχύτη-

τα, διεισδυτικότητα και με μεγάλη ικανότητα ανάλυσης και σύν-

θεσης. Αυτές οι ικανότητες είχαν σαν αποτέλεσμα ο αφηγητής να

αριστεύει σε όλα τα στάδια των σπουδών του και να σαρώνει τις

υποτροφίες. Ήταν με δυο λόγια το καμάρι της Σχολής και ο αγαπη-

μένος όλων των καθηγητών.Τελικά, αυτή είναι η ευφυία των επιτυ-

χημένων ανθρώπων που πατάνε στερεά στη γη χωρίς να ονειροβα-

τούν.

Ο Ρεδερέρ αντίθετα, ανήκει σε άλλη κατηγορία ευφυών ανθρώπων,

πολύ σπάνιας και δυσεύρετης, που δεν δέχεται τίποτα σαν γνωστό

και αποδεδειγμένο και θεωρεί ότι όλα είναι υπό αμφισβήτηση!
Αυτή την κατηγορία την απειλούν δύο κίνδυνοι: η τρέλλα και η αυ-

τοκτονία. Όσοι καταφέρουν να επιβιώσουν, ανοίγουν νέους δρόμους

στην ανθρώπινη σκέψη, με τις θαυμαστές αποκαλύψεις τους και

διδάσκουν στους ανθρώπους πώς να κοιτάζουν με το δικό τους τρόπο.

Είναι λίγοι και ο κόσμος τους αποκαλεί μεγαλοφυίες!

Ο Ροδερέρ ανήκει σ' αυτή την κατηγορία αφού εξομολογείται στο

φίλο του: "Πρώτη φορά ένιωσα πως ίσως δεν ήμουν εγώ αυτός που

έκανε λάθος και αφοσιώθηκα στο να ξανασκεφτώ όλα όσα είχα

μάθει μέχρι τότε, ν' αρχίσω από τις "πρώτες αρχές", επανεξετάζο-

ντας τα πάντα".

Ο νεαρός Ροδερέρ λοιπόν, έχει παρατήσει τις σπουδές του και έχει

αφοσιωθεί στη μελέτη, προς μεγάλη απελπισία της χήρας μητέρας

του. Κλεισμένος όλη μέρα στο δωμάτιό του, τριγυρισμένος από στί-

βες βιβλίων διαβάζει συνεχώς, παραπονούμενος ότι δεν έχει χρόνο,

ενώ το αντικείμενο της μελέτης του είναι μια νέα ανθρώπινη γνώ-

ση, ένα νέο φιλοσοφικό σύστημα διαφορετικής φύσης, που ίσως θα

δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν τον

άνθρωπο.

Ο Μαρτίνες δεν μας αποκαλύπτει το αποτέλεσμα των ερευνών του

Ροδερέρ. Απλά παραθέτει την τελευταία εξομολόγησή του προς τον
φίλο του: "Το τέλειωσα. Αυτό που επιχείρισαν ο Σπινόζα και ο ντε

Κουίνσυ, το μεγάλο όραμα που καταδίωκε τον Νίτσε: τη νέα αν-
θρώπινη γνώση".

Ποια είναι η "νέα ανθρώπινη γνώση", που όταν βρέθηκε από τον

Ροδερέρ, δεν μπόρεσε να την ανακοινώσει, γιατί άρρωστος όπως
ήταν δεν είχε την ικανότητα να γράψει και τελικά πέθανε;

Ο συγγραφέας αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσμα-

τά του προβληματιζόμενος με τους διαλόγους των δύο χαρισματικών

νεαρών.

Επιτέλους να καθιερωθεί η καύση των νεκρών!

Έχουμε πολύ καιρό να ακούσουμε τον κ. Πρωθυπουργό να μιλάει για εκσυγχρωνισμό της χώρας. Φαίνεται ότι έχει άλλες προταιρεότητες τώρα. Αναλώνει το χρόνο και τη δραστηριότητά του στο πώς θα αντικρούσει τις κατηγορίες κατά των συνεργατών του για σκάνδαλα. Κι όμως θα μπορούσε να κάνει κάτι χωρίς κονδύλια και πολιτικό κόστος, προς την κατεύθυνση του εκσυγχρωνισμού.

Η νομοθετική καθιέρωση της καύσης των νεκρών, θα ήταν ένα πολύ καλό βήμα εκσυγχρωνισμού, διότι είμαστε η μόνη πολιτισμένη χώρα που ακόμη δεν επιτρέπεται η κάυση, παρά τα προβλήματα συμφόρησης των νεκροταφείων μας. Βέβαια , ίσως αυτό να μη ενδιαφέρει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά είναι σίγουρα ένα βήμα προόδου και πολιτισμού. Θα ξεφύγουμε έτσι από την κατηγορία των υπανάπτυκτων κρατών.

Τον Μάρτιο του 2006 με πρωτοβουλία δύο βουλευτών της Ν.Δ. αλλά κυρίως της Αντιπολίτευσης, ψηφίστηκε από τη Βουλή ο Ν.3448/2006 με τον οποίο επιτέλους καθιερώθηκε η καύση των νεκρών. Έλα όμως που η κυβέρνηση φοβήθηκε το πολιτικό κόστος από τις αντιδράσεις του τότε Αρχιεπισκόπου και θέλοντας να στείλει την υπόθεση στις Ελληνικές καλένδες, τί σκέφτηκε να κάνει; Απλά πρόσθεσε μια παράγραφο στο νομοσχέδιο που έλεγε ότι για την εφαρμογή του νόμου απαιτείται η έκδοση κάποιου Π.Δ. για τον καθορισμό των όρων ίδρυσης και λειτουργίας των κρεματορίων. "Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλι" που λέει ο λαός!

Μα θα μου πείτε, ότι αυτό το Π.Δ. είναι απαραίτητο, γιατί δεν μπορεί ο καθένας να αρχίσει να κτίζει φούρνους στην τύχη και να καίει τους νεκρούς! Σωστά, σωστότατα, θα σας απαντήσω! αλλά 27 μήνες έχουν περάσει και αυτό το έρημο Π.Δ. ακόμη δεν έχει συνταχθεί! Αυτό δείχνει ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση, δεδομένου μάλιστα ότι για την έκδοσή του είναι συναρμόδια τρία υπουργεία μαζί (!!), σε ένα δε από αυτά προίσταται ο κ. Σουφλιάς γνωστός από την άρνησή του να ιδρυθεί ξεχωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος! Τώρα θα καταλάβατε ασφαλώς ότι δεν πρόκειται με την παρούσα κυβέρνηση να εκδοθεί ποτέ το περιβόητο Π.Δ.

Τελειώνοντας το θλιβερό αυτό θέμα, θέλω να επισημάνω τη στάση που τήρησε το ΚΚΕ κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή: απλά το καταψήφισε προβάλοντας όρισμένες αστείες δικαιολογίες. Κατά τα άλλα, οι φίλοι μας οι κομμουνιστές αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί!

(Πολύ μου αρέσει η παρατιθέμενη φωτογραφία που δείχνει τους συγγενείς κάποιου νεκρού την ώρα της καύσης. Το πολιτισμένο περιβάλλον και ο σεβασμός στο νεκρό κυριαρχούν.)

Σαν Γοτθική ιστορία

Εκτός από τα σκάνδαλα της πολιτικής ζωής του τόπου
που κυριαρχούν αυτή την εποχή στα ΜΜΕ, υπάρχουν
συνάνθρωποί μας που δεν ασχολούνται καθόλου με
αυτά τα θέματα, γιατί έχουν κάποιο Γολγοθά να
ανεβούν, σηκώνοντας το δικό τους σταυρό του
μαρτυρίου. Κρατάνε την ιστορία της ζωής τους σαν
επτασφράγιστο μυστικό. Μια τέτοια ιστορία θα σας
διηγηθώ όπως την άκουσα από πρώτο χέρι.

Ας πάρουμε τα πράγνατα από την αρχή.
Σε μια ερειπωμένη σχεδόν μονοκατοικία της γειτονιάς μου, ζει
ολομόναχη μια ηλικιωμένη άγαμη γυναίκα 90 ετών, μετά τον πρό-
σφατο θάνατο , του επίσης άγαμου αδελφού της με τον οποίο συ-
ζούσε και τη συντηρούσε. Ήταν τα θλιβερά απομεινάρια μιας
άλλοτε αξιοπρεπούς και άνετης ζωής, όπως κατάντησαν μετά από
τα ανελέητα χτυπήματα της μοίρας, όπως θάνατοι, χρεωκοπίες,
και σοβαρές ασθένειες.
Το ασφαλιστικό ταμείο του οποίου ήταν συνταξιούχος ο αδελφός,
δεν της αναγνωρίζει δικαίωμα σύνταξης σαν άγαμης αδελφής, με
αποτέλεσμα να ζεί σήμερα αποκλειστικά με 330 ευρώ το μήνα
από σύνταξη του ΟΓΑ. Το διόροφο σπίτι στο οποίο διαμένει, είναι
το πατρικό της κτισμένο το 1910, που τώρα της ανήκει εξ ολοκλή-
ρου, είναι δηλαδή κάτοχος μιας αξιόλογης περιουσίας, αλλά δεν
έχει άλλους πόρους ζωής. Η αξιοποίηση αυτής της περιουσίας θα
μπορούσε οπωσδήποτε να της προσφέρει μια πιο άνετη ζωή.
Οι παροτρύνσεις συγγενών και φίλων, για πώληση της οικίας
μετά του οικοπέδου φυσικά και τη διαβίωσή της σε κάποιο
οίκο ευγηρείας, έχουν συναντήσει τη σθεναρή άρνηση
της ηλικιωμένης κυρίας, που ζει με τις αναμνήσεις, κλεισμένη στο
δικό της κόσμο σαν ηρωίδα κάποιας γοτθικής ιστορίας της Κάρεν
Μπλίξεν. Προτιμάει τις στερήσεις των υλικών αγαθών, παρά την
απώλεια των αναμνήσεων! Θέλει να ξαναζεί καθημερινά τις ευτυ-
χισμένες στιγμές του παρελθόντος, στο σπίτι που γεννήθηκε!

"Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου", έγραψε κάπου ο Παπα-
διαμάντης.

"Δεν είμαστε κανενός" διαλαλούν οι φεμινίστριες....

Διαμαρτύρονται έντονα οι φεμινίστριες για το νομοσχέδιο που απαιτεί συναίνεση των μελλονύμφων για το όνομα που θα έχει γυναίκα μετά το γάμο. Θέλουν να διατηρήσουν και μετά το γάμο, το οικογενειακό τους όνομα. 

Σωστότατο και πολύ λογικό το αίτημά τους!

"Δεν είμαστε κανενός", διαλαλούν! Είμαστε ελεύθερες και αυτεξούσιες και δεν δεχόμαστε την κηδεμονία του άνδρα! Έχουμε δική μας προσωπικότητα και διαμορφώνουμε τη δική 

μας ανεξάρτητη γνώμη σε ότι αφορά τη ζωή μας.

Μέχρι εδώ όλα καλά και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να έχει διαφορετική άποψη. Δύσκολα μεν, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει:

"Μας λέτε αγαπητές μου κυρίες, ότι θέλετε να είσθε ελεύθερες και 

ανεξάρτητες, χωρίς δεσμά και εξαρτήσεις. Αυτά  όλα τα έχετε επιτύχει τα τελευταία χρόνια σε όλη τους την έκταση, εκτός από ένα: την απελευθέρωσή σας από τα δεσμά που σας επιβάλλουν από χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά, οι μεγάλοι μόδιστροι του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ν.Υόρκης. Υπακούετε στις εντολές τους με κλειστά μάτια, τί θα φορέσετε, πώς θα το φορέσετε, τί χρώμα, τι σχέδιο κ.τ.λ. Πού είναι λοιπόν η ελευθερία και ανεξαρτησία σας; Έχετε αλλοτριώσει την προσωπικότητά σας και δεν μπορείτε να κρίνετε μόνες σας τι σας ταιριάζει και τί όχι, αρκεί να είναι σύμφωνο με τη μόδα! Έτσι βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο, στραβοκάνες με μίνι φούστα,  υπέρβαρες γυναίκες με κολάν, ή ακόμη χειρότερα με τα ανθυγιεινά παντελόνια τζιν τώρα στο μεσοκαλόκαιρο! 

Αντί να προσπαθείτε να κρύψετε τα άσχημα σημεία του σώματός σας, εσείς τα επιδεικνύετε, γιατί έτσι επιτάσσει η μόδα. Ξοδεύετε χιλιάδες ευρώ όταν είστε νέες για να διατηρήσετε τη σιλουέτα σας, αλλά μετά τα σαράντα κυκλοφορείτε με τα μπράτσα έξω αδιαφορώντας για την άτιμη κυτταρίτιδα!

Εδώ πρέπει να κάνετε την επανάστασή σας! Αγνοήστε τις προσταγές της μόδας! Φανήτε αντικομφορμίστριες και χαράξτε το δικό σας δρόμο η καθεμιά από σας, για να δείξετε ότι είστε άξιες της ελευθερίας που ζητάτε! Κάτω οι φαλοκράτες λοιπόν, αλλά κάτω και ο μακαρίτης Υβ Σαιν Λωράν, ο Ασλάνης, ο Κωστέτσος και οι λοιποί.

Δεν είμαι μισογύνης! Κάθε άλλο! Μ' αρέσουν οι ωραίες γυναίκες, οι ντυμένες με γούστο, ανάλογα με την ηλικία τους και το σωματότυπό τους, ανεξάρτητα από το τι επιβάλλει η μόδα!

Γεννήθηκα το 1934......

Μα σοβαρά, σ' αυτή την ηλικία ασχολείσαι με κομπιούτερ; με ρωτάνε μερικοί. Αποφεύγω να τους απαντήσω, χαμογελάω ευγενικά και τους κοιτάω με συγκατάβαση.
Αν λοιπόν τώρα, εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είστε από αυτούς που τους αρέσει να ακούνε ιστορίες του παππού τους, συνεχίστε παρακάτω και ίσως βρείτε κάτι ενδιαφέρον.

Θέλω να αναφερθώ στη διαφορά δύο εποχών που έζησα και θυμάμαι καλά: των πρώτων χρόνων της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς και της σημερινής εποχής της αφθονίας. Χρονική διαφορά εξήντα ετών περίπου, αλλά τελείως διαφορετικό επίπεδο διαβίωσης σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και κυρίως νοοτροπίας. Άλλοι καιροί και άλλα ήθη! Αυτό νομίζω είναι δεκτό από όλους και δεν χρειάζονται άλλα επιχειρήματα.

Η αφορμή για τη σύγκριση των δύο εποχών μου δόθηκε ξαφνικά καθώς κοιτούσα στο κεντρικό περίπτερο της γειτονιάς μου το πλήθος των αναρτημένων περιοδικών και διαπίστωσα κατάπληκτος ότι δεν υπήρχε ούτε ένα περιοδικό που να απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους. Μα τί διαβάζουν τα σημερινά παιδιά; αναρωτήθηκα, ενώ συνέχιζα να ερευνώ τα ξενόφερτα κυρίως έντυπα. Οι συνειρμοί όμως δημιουργήθηκαν αυτόματα.

Ο νους μου γύρισε αμέσως στο 1946, όταν με λαχτάρα περίμενα κάθε Σάββατο να κυκλοφορήσει το αγαπημένο μου περιοδικό το ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ! Και μόνο ο τίτλος του με γέμιζε υπερηφάνεια και αγάπη για την πατρίδα μου. Θαρρούσα ότι το περιοδικό γραφόταν ειδικά για μένα, αφού ήμουν κι εγώ Ελληνόπουλο! Θυμάμαι με τι ενδιαφέρον ρουφούσα τα αναγνώσματά του μέχρι την τελευταία σελίδα! Παιδικά διηγήματα, μυθιστορήματα σε συνέχειες βέβαια, διάφορα εγκυκλοπαιδικά θέματα, ευθυμογραφήματα, συνεργασίες των νεαρών αναγνωστών και σπαζοκεφαλιές, γέμιζαν τις σελίδες του, μισές έγχρωμες και μισές ασπρόμαυρες! Και στα τελευταία φύλλα κάθε τεύχους, οι πρώτες ιστορίες comic στην Ελλάδα: "Το άστρο του Νότου", περιπέτειες με καουμπόυδες! Χαράς ευαγγέλια λοιπόν κάθε Σάββατο. Τα πιτσιρίκια της εποχής εκείνης, μετά τις στερήσεις της κατοχής, δεν θέλαμε και πολλά πολλά για να χαρούμε. Σ' αυτό το περιοδικό είχα την πρώτη μου επαφή με κλασικούς συγγραφείς όπως ο Κάρολος Ντίκενς, με το περίφημο "Παλαιοπωλείο" του και την εξαιρετική έγχρωμη εικονογράφηση. Ήταν μια ανάσα ζωής για τους νέους εκείνης της εποχής και έγινε η αφορμή να αγαπήσουμε από τότε τα βιβλία. Μπορώ δε να πω ακόμη ότι διαμόρφωσε και τους χαρακτήρες όλης εκείνης της γενιάς, μετά τα ζοφερά και σκοτεινά χρόνια που προηγήθηκαν.

Δυστυχώς όμως για μας τους νεαρούς εκείνης της τρυφερής ηλικίας, ο ζόφος και ο τρόμος της εποχής των Γερμανών κατακτητών δεν είχε τελειωμό, αλλά συνεχίστηκε με άλλη μορφή και μεγαλύτερη μάλιστα ένταση, εξ αιτίας του εμφυλίου πολέμου και του απαίσιου παιδομαζώματος που έσερνε μαζί του.......

Για τη ζωή πάλι ρε γαμώτο......

Μ' αρέσει κατά τα διαβάσματά μου να κρατάω σημειώσεις, ή να αντιγράφω ολόκληρες παραγράφους που μου έκαναν εντύπωση, ή που απλά μου άρεσαν πολύ για την πρωτοτυπία τους. Απόψε λοιπόν που ξεφύλιζα αυτά τα γραφτά, βρήκα ένα από καιρό ξεχασμένο απόσπασμα που το θεωρώ πάντα επίκαιρο και ενδιαφέρον, αφού αναφέρεται στη ζωή και στον κόσμο που ζούμε, με μια ρηξικέλευθη και ονειρική άποψη:

                                                                                                                           "Η ζωή και ο κόσμος είναι το όνειρο ενός μεθυσμένου Θεού που ξεφεύγει κρυφά από το θείο συμπόσιο και πηγαίνει να κοιμηθεί σ' ένα μακρυνό αστέρι, αγνοώντας πως, όταν ονειρεύεται δημιουργεί......! Και οι εικόνες αυτού του ονείρου παρουσιάζονται άλλοτε σαν πολύχρωμος παραλογισμός και άλλοτε αρμονικές και λογικές.......Η Ιλιάδα, ο Πλάτωνας, η μάχη του Μαραθώνα, η Αφροδίτη των Μεδίκων, η Γαλλική Επανάσταση, ο Χέγκελ, τα ατμόπλοια, είναι σκέψεις που προέρχονται απ' αυτό το μακρύ όνειρο.

Αλλά μια μέρα, ο Θεός θα ξυπνήσει τρίβοντας τα νυσταγμένα μάτια του, θα χαμογελάσει και ο κόσμος μας θα βυθιστεί στο ΤΙΠΟΤΑ,  

χ ω ρ ι ς  ν α  έ χ ε ι  π ο τ έ  υ π ά ρ ξ ε ι........"

Μη κουνάτε με δυσπιστία το κεφάλι σας. Απλά είναι η άποψη του Ισπανού συγγραφέα Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, όπως την αναφέρει στο βιβλίο του "Το αίνιγμα της Σεβίλλης". Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα; Για σκεφτήτε το λιγάκι............