Δυο λόγια για την τρομοκρατία

Ανακοίνωσε ο κ. Χρυσοχοίδης ότι καταργούνται οι σκοπιές στα Αστυνομικά τμήματα κι έτσι με τον τρόπο αυτό λύνονται όλα τα προβλήματα των επιθέσεων αυτών. Σκέφτηκε άραγε ο κ. Υπουργός ποια θα είναι η επόμενη κίνηση των τρομοκρατών;

Απλούστατα θα μπουκάρει κάποιος από την αφύλακτη είσοδο του Τμήματος ρίχνοντας μια χειροβομβίδα εντός των γραφείων, οπότε τα θύματα θα είναι πιο πολλά.

Ας σκεφτεί κάτι άλλο ο κ. Χρυσοχοίδης, όπως είναι η εκππαίδευση των αστυνομικών, διότι δεν δικαιολογείται με κανένα τρόπο, 8-10 αστυνομικοί να δέχονται πυρά και να μη μπορεί να απαντήσει κανείς από αυτούς τραβώντας το πιστόλι του, όσο και αν αιφνηδιάστηκαν. Προφανώς οι αστυνομικοί μας είναι εντελώς ανεκπαίδευτοι.

Χρειάζεται ένας Έλληνας Ντεγκώλ

Η μεγαλύτερη πληγή της νεώτερης Ελλάδας κατά γενική διαπίστωση, είναι ο κομματισμός και κατ' επέκταση ο κομματικός συνδικαλισμός. Υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή , αναμφίβολα είναι όλοι οι πολιτικοί μας με προεξάρχοντες τους αρχηγούς των κομμάτων. 

Θα περίμενε κανείς ότι μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και ειδικώτερα μετά την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ, το δημοκρατικό μας πολίτευμα θα γινόταν πιο σύγχρονο, πιο Ευρωπαϊκό και τα κόμματα απαλλαγμένα από το περιβόητο "πολιτικό κόστος", θα έβαζαν σα στόχο τους την πρόοδο της πατρίδας μας και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Αλλά δυστυχώς σαν κοινωνία φαίνεται ότι έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ώσπου να ωριμάσουμε και να αποδοκιμάζουμε κάθε πολιτικό αρχηγίσκο, που αποπειράται να καλλιεργήσει πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους.

Ελπίσαμε όλοι στη νέα γενιά των πολιτικών που σήμερα πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή του τόπου. Διαψευσθήκαμε όμως παταγωδώς. Ο μεν πρωθυπουργός μας κ. Καραμανλής, νέος σε ηλικία, με σπουδές στο εξωτερικό και υποτίθεται με νέες ιδέες και τρόπο σκέψης, απογοήτευσε όλους όσοι τον πίστεψαν. Φαίνεται ότι το μόνο προσόν που είχε ήταν ότι έφερε το όνομα του θείου του. Άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτη μια ολόκληρη τριετία από το 2004, που είχε άνετη πλειοψηφία στη Βουλή και την ανοχή του Ελληνικού λαού. Δεν τόλμησε ή αδιαφόρησε για τις μςγάλες μεταρρυθμίσεις και τομές που είχε υποσχεθεί προεκλογικά και που τόσο πολύ χρειάζεται ο τόπος. Έδειξε ανικανότητα να εκλέξει τους άξιους για συνεργάτες του, κομματικοποίησε το κράτος και συνέχισε κι αυτός την κομματικοποίηση των συνδικάτων. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι ότι οι κινητοποιήσεις των διαφόρων κλάδων των εργαζομένων,  έχουν πολιτικά κίνητρα και όχι αιτήματα του κλάδου τους.

Ο άλλος παράγων της πολιτικής μας ζωής, η αξιωματικά αντιπολίτευση έχει ως μέγιστο μειονέκτημα, την αμφισβήτηση του αρχηγού της του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος ως εκλεγμένος με τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, μονίμως υποσκελίζεται από τον πρωθυπουργό στις προτιμήσεις του κοινού, ενώ αμφισβητείται σιωπηρά αλλά με βεβαιότητα από τους οπαδούς του, εξ αιτίας της μονίμου άρνησης σε συνεργασία για οποιοδήποτε νομοσχέδιο παρουσιαστεί στη Βουλή. Έχει καταντήσει πλέον ο Κύριος ΝΟ, συναγωνιζόμενος τον κ. Αλαβάνο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κύριος σκοπός του είναι το πώς θα καταλάβει την εξουσία και όχι το καλό της χώρας.

Όσο αφορά τον αρχηγό του Συνασπισμού, τι να πει κανείς; Αποτελεί μια μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο παραδοξότητα. Ενώ πολιτεύετει και εκλέγεται σύμφωνα με τους νόμους του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, εν τούτοις δηλώνει ότι δεν θα εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει η Ελληνική Βουλή, αλλά θα τους αμφισβητεί στο πεζοδρόμιο! Πλήρης παραλογισμός δηλαδή ή με άλλα λόγια κήρυξη επανάστασης! Το μόνο που ταιριάζει στους τύπους αυτούς, είναι ο χαρακτηρισμός των απάτριδων..........

Το τελικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω, είναι ότι η χώρα μας πάσχει από παντελή έλλειψη ηγετών. Μας χρειάζεται ένας Έλληνας Ντεγκώλ για να μας βάλει σε κάποια τάξη, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια Δημοκρατία, αλλά μόνο ΑΣΥΔΟΣΙΑ. Ο καθένας μας κάνει αυτό που τον συμφέρει, χωρίς να νοιάζεται αν με τη συμπεριφορά του βλάπτει τον συνάνθρωπό του.

Πριν από χρόνια λέγανε ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, τώρα πλέον μπορούμε να πούμε σίγουρα ότι στο φρενοκομείο αυτό επικρατεί ένα τεράστιο μπάχαλο όπου τίποτα δεν λειτουργεί, εκτός από τη βία στους δρόμους και τις καθημερινές ληστείες των Τραπεζών!

Ποιότητα "μεγάλων" δημοσιογράφων

Οι δημοσιογράφοι των λεγομένων μεγάλων ιδιωτικών καναλιών της TV, θεωρούνται οι καλύτεροι δημοσιογράφοι της χώρας, γνώμη που δεν συμμερίζομαι καθόλου μετά μάλιστα το περιστατικό που συνέβη χθες βράδυ στα δελτία των 8.00.

Στο MEGA λοιπόν, η αγαπημένη παρουσιάστρια των Λαμπράκη, Τεγόπουλου, Μπόμπολα και Σια, κυρία Τρέμη φέρθηκε με τελείως απαράδεκτο και αχαρακτήριστο τρόπο, στον συνδικαλιστή εκπρόσωπο των αστυνομικών που θέλησε να πει δυο λόγια. Επειδή όμως τα λεγόμενά του δεν ήταν αρεστά στη σπουδαία δημοσιογράφο, επενέβη αμέσως μη αφήνοντας να ολοκληρώσει τη σκέψη του και μετά να αντικρούσει τα λεγόμενά του, όπως θα έκανε κάθε άλλος αντικειμενικά φερόμενος δημοκράτης. Παρακολουθήσαμε έτσι επί δύο λεπτά περίπου, δύο ανθρώπους να μιλάνε συγχρόνως και να μη καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Αυτόν τον στοιχειώδη κανόνα της TV, δηλαδή της μη συγχρόνου ομιλίας δύο προσώπων, δεν είναι άξια να τον εφαρμόσει η σπουδαία δημοσιογράφος. Είναι και αυτό ένα δείγμα της ανεξαρτησίας και αντικειμενικότητας των ΜΜΕ, που έχουν μετατρέψει τα δελτία ειδήσεων, σε δελτία έκφρασης γνώμης μερικών επιλεγμένων δημοσιογράφων ή προσκεκλημένων "προσωπικοτήτων", όπως είναι οι πάσης φύσεως μαϊδανοί.

Και για να μη μείνει κανένα σκοτεινό σημείο για όσα έλεγε ο συνδικαλιστής αστυνομικός, πρέπει να πω ότι ο άνθρωπος θέλησε να καταγγείλλει τελείως δημοκρατικά και κόσμια, τα τηλεοπτικά κανάλια για τη στάση που τήρησαν απέναντι στους αστυνομικούς, που μπάτσους τους ανέβαζαν και μπάτσους τους κατέβαζαν. Η κυρία Τρέμη όμως δεν επιτρέπει να ακούγονται τέτοια πράγματα, θεωρώντας ότι η χρυσοφόρος δουλειά που εκτελεί κάθε βράδυ, είναι εκτός πάσης κριτικής. Έθεσε λοιπόν σε ενέργεια τη φτηνό κόλπο όλων των πολιτικών, δηλαδή άρχισε να μιλάει και αυτή συγχρόνως ώστε να μη καταλαβαίνουν οι τηλεθεατές τίποτα. Αυτή έχει αυτοανακηρυχθεί σε τιμητή των πάντων, αλλά δεν δέχεται ούτε μίγα στο σπαθί της όπως λέει ο λαός. Στην εκπομπή που διευθύνει θα ακούγεται μόνο ότι επιτρέπει αυτή και κανείς άλλος. 

Αυτό λέγεται κατάντια της Ελληνικής δημοσιογραφίας.