Για τη ζωή πάλι ρε γαμώτο......

Μ' αρέσει κατά τα διαβάσματά μου να κρατάω σημειώσεις, ή να αντιγράφω ολόκληρες παραγράφους που μου έκαναν εντύπωση, ή που απλά μου άρεσαν πολύ για την πρωτοτυπία τους. Απόψε λοιπόν που ξεφύλιζα αυτά τα γραφτά, βρήκα ένα από καιρό ξεχασμένο απόσπασμα που το θεωρώ πάντα επίκαιρο και ενδιαφέρον, αφού αναφέρεται στη ζωή και στον κόσμο που ζούμε, με μια ρηξικέλευθη και ονειρική άποψη:

                                                                                                                           "Η ζωή και ο κόσμος είναι το όνειρο ενός μεθυσμένου Θεού που ξεφεύγει κρυφά από το θείο συμπόσιο και πηγαίνει να κοιμηθεί σ' ένα μακρυνό αστέρι, αγνοώντας πως, όταν ονειρεύεται δημιουργεί......! Και οι εικόνες αυτού του ονείρου παρουσιάζονται άλλοτε σαν πολύχρωμος παραλογισμός και άλλοτε αρμονικές και λογικές.......Η Ιλιάδα, ο Πλάτωνας, η μάχη του Μαραθώνα, η Αφροδίτη των Μεδίκων, η Γαλλική Επανάσταση, ο Χέγκελ, τα ατμόπλοια, είναι σκέψεις που προέρχονται απ' αυτό το μακρύ όνειρο.

Αλλά μια μέρα, ο Θεός θα ξυπνήσει τρίβοντας τα νυσταγμένα μάτια του, θα χαμογελάσει και ο κόσμος μας θα βυθιστεί στο ΤΙΠΟΤΑ,  

χ ω ρ ι ς  ν α  έ χ ε ι  π ο τ έ  υ π ά ρ ξ ε ι........"

Μη κουνάτε με δυσπιστία το κεφάλι σας. Απλά είναι η άποψη του Ισπανού συγγραφέα Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, όπως την αναφέρει στο βιβλίο του "Το αίνιγμα της Σεβίλλης". Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα; Για σκεφτήτε το λιγάκι............