Πριν σταματήσουν τα τζιτζίκια

Κατά γενική ομολογία η ζωή είναι ωραία και συμφωνώ με αυτή την άποψη, υπό τρεις προυποθέσεις:
Α) Να είναι κανείς υγιής, ανεξαρτήτως ηλικίας Β) Να έχει σχετική οικονομική άνεση
και Γ) Να μη διακατέχεται από θρησκοληψία.

Η εμμονή αυτή με τη θρησκεία, στερεί τον άνθρωπο από τις χαρές της ζωής, αφού θεωρείται εκ προιμίου ως αμαρτωλός κι ένοχος. Συνεχώς καλείται να μετανοήσει για κάτι που δεν έκανε και απειλείται συνεχώς με το αιώνιο πυρ της Κολάσεως και τον Σατανά! Σκεπτόμενος όλα αυτά, χάνει τις ευκαιρία να αδράξει την κάθε μέρα και να χαρεί τη ζωή του.

Η ζωή μοιάζει με έναν όμορφο απέραντο κήπο που μοιάζει να σε περιμένει να τον χαρείς. Δεν χρειάζεται λοιπόν να φαντάζεσαι ότι στο βάθος υπάρχουν νεράιδες.
Ο μεγάλος μας Γ. Σεφέρης στο ποίημά του "Η Κίχλη" παρομοιάζει τη ζωή σαν ένα:

"μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που να κοιτάξεις πρώτα"

Είναι τόσο μαγευτική η θέα από τα ολάνοιχτα παράθυρα και δεν πρέπει να χάσουμε καθόλου χρόνο θαυμάζοντας γύρω τη φύση, γιατί αλίμονο:

"θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά και το τιτίβισμα των πουλιών
θ' αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά και νότο
θ' αδειάσουν τα μάτια σου απ' το φως της μέρας"

Γιατί τότε θα έλθει το αναπόδραστο τέλος χωρίς κανένας να μας έχει προετοιμάσει:

"πώς σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια".

Γιαυτό είναι ωραία η ποίηση! Σε έξη μόνο γραμμές ο Σεφέρης μας έδωσε όλο το νόημα της ζωής!